باشگاه فرهنگی ورزشی توفیق

پستهای فوتبال چند دسته هستند؟

پست‌های فوتبال به چهار دسته عمده تقسیم می‌شود

• دروازه‌بان
•  مدافعین
• هافبک‌ها
• بازیکنان خط حمله یا مهاجم

البته در فوتبال مدرن و سیستم های فوتبال پست‌ها تغییرات زیادی کرد و در هر سیستم هر بازیکن در هر پستی می‌تواند شرح وظایف مختلفی را نسبت به سیستم دیگری داشته باشد.
که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد

پست‌های خط حمله یا مهاجمین :

بازیکن خط حمله نزدیک‌ترین بازیکنان به دروازه حریف هستند و در اکثر مواقع بیشترین بار هجومی تیم بر عهده آن‌هاست بازیکنان خط حمله به سه دسته مختلف تقسیم می‌شود

۱- مهاجمین نوک (Striker)

به این بازیکنان استرایکر ها یا سنتر فورواردها هم گفته می‌شود و اختصاراً به آن CF  گفته می‌شود

هدف اصلی این مهاجمین گل زدن توپ‌هایی است که به آن‌ها می‌رسد بنابراین این بازیکنان باید قدرت گل زنی بالایی داشته باشد چهارچوب شناس باشد سرزن باشند قد و قامت خوبی داشته باشند از تکنیک مناسبی هم داشته باشند البته مهم‌ترین وظیفه آن‌ها گل زدن است و خب برای اینکه باید قدرت فنیشینگ یا تمام‌کنندگی بالایی داشته باشند
به این مهاجم نوک‌ها اختصاراً به آن‌ها بازیکن پست ۹ هم گفته می‌شود و از مهم‌ترین شماره ۹ های حاضر جهان می‌شود به لواندفسکی یا بنزما یا اریک هالند یا زلاتان اشاره کرد.

در سالهای اخیر نقش های جدیدی برای بازیکنان شماره 9 به وجود آمده که و اصطلاحی به نام  9 کاذب یا «False 9» وارد ادبیات فوتبالی جهان شد که در این مقاله در مورد اصطلاح صحبت کرده ایم.

۲- مهاجمین سایه یا مهاجمین دوم ( side striker یا shadow striker یاsub striker)

این مهاجمان که به آن‌ها به‌طور اختصاری SS گفته می‌شود کمی عقب‌تر از مهاجم نوک بازی می‌کنند و علاوه بر خاصیت‌های تمام‌کنندگی باید تکنیک مناسب و قدرت حفظ توپ بالایی داشته باشند و بتواند با حفظ توپ فرصت و زمان لازم را برای جایگیری مناسب مهاجم نوک ایجاد کند.
از بهترین بازیکنان این پست میشود به توماس مولر گریزمان مسی و دیبالا اشاره کرد.

۳- وینگرها (Winger)

 این بازیکنان بر اساس محل قرارگیری که در سمت راست باشند یا چپ اختصاراً به‌صورت RW  یا LW نمایش داده می‌شوند

وینگرها مهاجمینی هستند که در کنارهای زمین قرار می‌گیرند درحالی‌که مهاجمین نوک و مهاجم دوم در مرکز زمین فرار می‌گیرند
وینگر ها در فنلگ ها یا نیم فضاها (half-space) جایگیری می‌کنند.
وینگر ها مهاجمین گوشه‌ای هستند که یک سری تفاوت‌هایی به مهاجمین مرکزی دارند
این مهاجمین لازم نیست سرزن و قدبلند باشند اما باید تکنیک و سرعت خوبی داشته باشند و بتوانند مدافع خود را جا بگذارند. باید شوت‌زن‌های خوبی باشند و بتوانند ارسال‌های خوبی روی دروازه برای مهاجمین سرزن بفرستند
از بهترین وینگر های حال حاضر دنیا می‌شود با مسی رونالدو محمد صلاح امباپه اشاره کرد
در سال های اخیر با بالا رفتن اهمیت فلنگ ها و به‌خصوص نیم فضاها اهمیت بازیکنان وینگر خیلی بیشتر شده است و خیلی بیشتر در مورد این بازیکنان صحبت می‌شود

هافبک‌ها

هافبک‌ها در قسمت میانی زمین جایگیری می‌کنند و می‌توان ۴ نمونه اصلی برای آن‌ها را نام برد

۱- هافبک‌های کناری RM یا LM

این هافبک‌ها شبیه وینگر ها هستند. درگذشته که تیم‌ها با سیستم ۴۴۲ بازی می‌کردند دیگر چیزی به نام وینگر وجود نداشت و وظایف آن‌ها را هافبک‌های کناری انجام می‌دادند
و علاوه بر اینکه در حمله شرکت می‌کردند و دفاع هم به مدافعان کمک می‌کردند. این بازیکنان بیشتر در سیستم‌هایی که با ۴ هافبک بازی می‌کنند وجود دارد و بیشتر از وینگر ها نقش دفاعی دارند
از معروف‌ترین هافبک کناری‌ها می‌توان به رایان گیگز یا دیوید بکهام اشاره کرد

۲- هافبک تهاجمی ( Attacking midfielder)

به این بازیکنان اختصاراً بازیکن پست ۱۰ هم گفته می‌شود و به‌صورت AM نمایش داده می‌شوند

آن‌ها معمولاً بین هافبک‌ها و مدافعین حریف و پشت سر مهاجم نوک‌های خودی قرار می‌گیرند.
تقریباً با مهاجمین دوم SS خصوصیات یکسانی دارند یعنی آن‌ها هم باید تکنیک‌ و قدرت حفظ توپ خوبی داشته باشند خوب شوت بزنند و بتوانند پاس‌های خوبی به مهاجم نوک بدهند
از معروف‌ترین شماره 10 های حال حاضر می‌توان به مسی برونو فرناندز و کوین دیبروینه اشاره کرد

3- هافبک وسط   (Central midfielder):

اختصاراً به آن‌ها بازیکن شماره ۸ هم گفته می‌شود و با CM نمایش داده می‌شود.

 آن‌ها هم وظایف تهاجمی دارند و هم وظایف دفاعی و می‌شود گفت بازیکنان کاملی هستند
یکی از انواع این بازیکنان هافبک‌های باکس تو باکس است که به معنی این است که آن باید از باکس جریمه خودی تا باکس جریمه حریف پوشش بدهند.
‌از مهم‌ترین بازیکنان پست ۸ می‌توان به زیدان ژاوی, پیرلو و لوکا مودریچ اشاره کرد

4-هافبک دفاعی  (Defensive midfielder):

این هافبک‌ها بازیکنان پست ۶ هستند و به‌صورت DM نمایش داده می‌شوند.

 آن‌ها کمی عقب‌تر از بقیه هافبک‌ها و جلوی خط دفاعی ما جایگیری می‌کنند.
این بازیکنان انواع متفاوتی دارند و وظایف مختلفی را بر عهده می‌گیرند
مثلاً بعضی باید در بازی‌سازی شرکت کنند بعضی در دفاع باید شرکت کنند و اکثراً این هافبک‌ها در ‌یکی از این موارد قوی‌تر هستند البته فوتبال مدرن دارد به سمتی می‌رود که از بازیکنانی استفاده کنند که چند قابلیت را داشته باشند و بازیکن  اصطلاحا بازیکن هیبریدی باشند.
از هافبک‌های دفاعی که بیشتر در بازی‌سازی شرکت می‌کنند می‌شود به بوسکتس و از گونه دیگر که بیشتر در دفاع و خراب کردن بازی تیم حریف شرکت می‌کنند می‌شود به کاسمیرو یا کانته اشاره کرد
البته باید به این موضوع توجه کرد که در فوتبال مدرن اکثراً بازیکنان این قابلیت را دارند که در پست‌های مختلفی شرکت کند و وظایف مختلفی را برعهده بگیرند برای همین است که مشاهده می‌شود وضعیت بازیکنان با خصوصیات منحصربه‌فردی که دارند توانایی بازی در پست‌های مختلفی را دارند مثلاً تونی کروس و اینستا که عملاً بازیکنان با خصوصیات هافبک هجومی بودند در تیم‌های خودشان به‌عنوان بازیکن شماره ۸ بازی می‌کردند.

در ادامه نگاهی داریم به انواع هافبک های دفاعی در فوتبال

رجیستا

رجیستا نوعی بازیکن شماره 6 است که مسئول ایجاد ارتباط بین دفاع و حمله در تیم است و به‌عنوان بازی‌ساز از عقب زمین شناخته می‌شود.

هدف اصلی رجیستا این است که با پاس‌های دقیق خود توپ را به مهاجمان و مناطق خطرناک بازی برساند.

رجیستاها باید در ارسال پاس‌های بلند و کوتاه مهارت داشته باشند و بتواند با یک پاس چندین بازیکن حریف را حذف کند.

مسئولیت‌های یک رجیستا در هنگام مالکیت توپ چیست؟

بازیکن رجیستا مسئول دریافت توپ از خط دفاع یا دروازه‌بان و انتقال آن به فضای مناسب است.

آن‌ها هنگام صاحب توپ شدن کاملاً تحت‌فشار هستند بنابراین باید آگاهی محیطی بالایی داشته باشند.

در زمان عدم مالکیت توپ این بازیکنان باید فوراً عقب‌نشینی کرده تا در مرکز زمین قرار بگیرند و همچنین باید قابلیت بالایی در قطع توپ و بستن خطوط پاس را داشته باشند

مزایای بازی با رجیستا

اغلب برای دریافت توپ آزاد هستند و به تیم کمک می‌کنند تا خودشان را به مناطق خطرناک زمین منتقل کنند. همچنین این بازیکنان باعث ایجاد اضافه‌بار و اورلود در نیمه هجومی و افزایش خلاقیت در تیم می‌شوند.

معایب بازی با رجیستا

ازآنجاکه اغلب بازیکنان رجیستا بازیکنان تکنیکی هستند که تمرکزشان روی مالکیت توپ است به بازیکنانی از نوع تخریبی در کنار خود نیاز دارند.

رجیستاها اغلب توانایی دفاعی و پوشش سریع زمین را ندارند.

هافبک دفاعی تخریب گر (Destroyer)

این بازیکنان را می توان باقی مانده هافبک های سنتی در فوتبال مدرن هستند و هدف آنها پوشش فضای جلوی مدافعین است و همینطور که از نامشان برمی آید کارشان خراب کردن بازی تیم حریف و به هم زدن تاکتیکهای آنها است.

این هافبک ها معمولا قدرت بدنی بالا و همچنین مهارت خوبی در تکل زدن و قطع توپ حریف دارند. همچنین باید قدرت بازیخوانی آنها هم بالا باشد.

اما از نقاط ضعف آنان میتوان از قدرت تکنیکی و پاس و البته فرست تاچ به شدت ضعیف آنان سخن گفت.البته در فوتبال مدرن این هافبک ها جای کمتری در تیمهای بزرگدارند وتعداد کمی از این مدافعان وجود دارد شاید از مهمترین این گونه هافبکها می توان به کاسمیرو هافبک رئال مادرید اشاره کرد.

هافبک دفاعی نگه دارنده (holding)

معمولا در زمین خودی حضور دارند و در دفاع های ایستا عملکرد مناسبی دارند البته این نوع بازیکنان سعی دارند بیشتر از ضدحملات حریف جلوگیری کنند و در زمان مالکیت توپ ، با پاسهای کوتاه شون در تلاشند تا توپ رو به سایر بازیکنای هجومی و خلاق تیم برسونن.

این بازیکنان از قدرت فرست تاچ بالایی برخوردارند.

از مثالهای فوتبال مدرن میتوان به بازیکنایی مثل جورجینیو و بوسکتسِ”فعلی” اشاره کرد؛ بازیکنانی که در حمللات تیم را پایه گذاری میکنن اما در دفاع آسیب پذیر میکنند تیم را چون معمولا قدرت بدنی ، سرعت و قدرت تکل بالایی ندارند و در نبردهای تن به تن معمولا کم میاورند.

هافبک دفاعی ولانته(بازیکنی برای فوتبال امروز):

میتوان گفت این مدل بازیکنان ترکیبی از تمامی حالتهای بالا هست که توضیح داده شد؛ درواقع ترکیبی از مهارتهای تکنیکی و فیزیکی هستند که در نتیجه میتوان گفت تلفیقی از هافبک دفاعی دیسترویر و هولدینگ(رجیستا).

این مدل بازیکنان هم دید نسبتا خوبی دارند و هم میتوانند نبض بازی را تا حدودی کنترل کنند و هم در امور دفاعی مهارتهای کافی را دارند.

البته میتوان همین سبک ولانته را  به دو بخش تقسیم کرد:

1: هافبک دفاعی ولانته از نوع دیسترویر مثل ماکلله ، فابینیو ، فرناندینیو و تا حدودی پارتی و…

2: هافبک دفاعی ولانته از نوع هولدینگ مثل بوسکتسِ در اوج ، ماتیچ ، رایس ، رودری و بروزوویچ و…

این سبک از هافبک دفاعی ها میتوانند در هر سیستمی جا بیفتند و درخشش کافی را داشته باشند؛ به مثالهای زیر توجه کنید:

بارسا با بوسکتس و سیستم تیکی تاکا توانست هم سبک خود را به اجرا درآورد و هم نتیجه رضایت بخشی کسب کند.

چلسی خوزه مورینیو چه در دور اول و چه در دور دوم با حضور هافبک دفاعی هایی مثل ماکلله و ماتیچ توانست نتایج نسبی را کسب کند و همینطور سبک خود را تا حدودی اجرا کند.

اتلتیکویِ سیمئونه با حضور رودری و در ادامه پارتی توانست نتایجی که انتظار میرفت کسب کند و همینطور سبک خود را اجرا کند.

لیورپول کلوپ توانست با فابینیو هم سبک خود را اجرا کند و هم نتایج بسیار درخشانی کسب کند.

سیتی پپ با حضور فرناندینیو توانست هم سبک خود را به طور کامل اجرا کند و هم نتایج قابل توجهی کسب کند.

هافبک Deep-Lying Playmaker:

میتوان گفت نوع تهاجمی تر هافبکهای هولدینگ هستند؛ تقریبا یک خط جلوتر از هافبک دفاعی تیم قرار میگیرند “CM” و با توپ با ملایمت رفتار میکنند.

این نوع هافبکها دقت پاس بسیار بالایی دارند و معمولا در دادن پاس های عرضی و قطری توانایی ویژه ای دارند.

یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد این نوع بازیکنان این است که در لحظات بحرانی و در تنگناها با پاسهای تعیین کننده ، ضمن کمک به تیم توپ را هم از مخمصه در میاورند.

از این نوع هافبکها نمیتوان خیلی انتظار خلق موقعیت داشت چون بیشتر بازیگردانی میکنند تا خلق موقعیت و البته در امور دفاعی هم نسبت به پست و وظایف شون مهارتهای خوبی دارند.

مثالها: تونی کروس که شاید در حال حاضر بهترین بازیکن در این نقش باشد ، تیاگو آلکانترا ، گندوغان و آرتور ملو و از یک نسل قبل هم میتوان از استاد ژاوی هرناندز نام برد.

یک نکته ای هم که هست اینه که شاید بازیکنی مثل تونی کروس اگر 15 سال پیش بود ، در نقش یک رجیستا استفاده میشد.

هافبک box to box:

همانطور که از اسمشان پیداست ، هافبکهایی هستند که از باکس خودی تا باکس حریف باید دائماً در رفت وآمد باشند.

این بازیکنان فضای وسیعتری را باید چوشش دهند.

مهمترین ویژگی این بازیکنان قطعا استامین(استقامت) بالای این بازیکنان است.

این بازیکنان نیاز نیست که خیلی تکنیکی باشند یا خیلی تکل زنهای قهاری باشند یا از هوش بازیه بالایی برخوردار باشند و یا سرعت خاص یا شوتزنی و… داشته باشند اما نباید در تمامی زمینه های نامبرده ضعف زیادی داشته باشند درواقع باید در تمامی ویژگی های یک هافبک ، یک بالانس نسبی داشته باشند.

مثالها: شاید بتوان گفت که بهترین بازیکن در این نقش و این سبک انگولو کانته باشد؛ بازیکنی که از استامین به شدت بالایی برخوردار است و تقریبا در هیچ زمینه ای ضعف زیادی ندارد و استانداردترین بازیکن ممکن برای این سبک از بازیکنان است. از دیگر مثالها میتوان به آرتورو ویدال ، متوئیدی و فرد و… اشاره کرد.

هافبک Shattler

این نوع بازیکنان از دقت پاس و سرعت و چابکی و همینطور قدرت دریبلینگ بالایی برخوردارند والبته اغلب دوندگی بالایی هم دارند (حالا شاید اندازه  یک هافبک باکس نباشد اما میتوان گفت از بقیه هافبکها دوندگیه بیشتری دارند.)

در امور دفاعی به مراتب از هافبکهای Deep-Lying Playmaker تواناتر هستند و از هافبکهای باکس ضعیفتر.

این بازیکنان مثل پل ارتباطی هستند و وظیفه دارند توپ را از دفاع تا به خط حمله منتقل کنند.

این بازیکنان معمولا پاسهای مالکانه ای میدهند و همینطور با دریبلینگی که دارند توپ را از دفاع به حمله منتقل میکنند.

این بازیکنان در فوتبال امروزه کارایی بسیار بالایی دارند چون امروزه تیمها بیشتر مایل هستند تا از روی زمین به دروازه حریف برسند تا اینکه یک بازیکن را عقب نگه دارند و او هم با بزن زیرش موقعیت خلق کند و البته از طرفی چون تیمها اکثرا پرس از بالایی دارند حضور این بازیکنان میتواند ترفندی برای فرار از پرس باشد.

یجورایی میتوان گفت نمونه مدرن تر هافبک باکس هستند.

مثالها: لوکتا بهترین مثال از این نوع هافبکها است.

از دیگر بازیکنان هم نوع مودریچ میتوان به کواچیچ هموطن او و همینطور پوگبا اشاره کرد”البته شاید اسم پوگبا در کنار این دو نفر جای تعجب باشد”

 هافبک بازیساز (Playmaker)

احتمالا همه آشنایی کامل رو با این نوع بازیکنان دارند.

این نوع هافبکها معمولا در پست AM قرار میگیرند و از ویژن قدرت پاس بسیار بالایی برخوردارند و به لطف این مهارتهای خود در خلق موقعیت برای بازیکنان همدست خود موفق عمل میکنند.

این هافبکها معمولا از قدرت شوتزنی نسبتا بالایی هم برخوردارند.

این بازیکنان معمولا نقش محوری دارند.

اغلب بازیکنانی با این سبک در کارهای دفاعی به شدت ضعیف هستند و تقریبا در دفاع تیمی شرکت خیلی کمی دارند بیشتر منتظرند تا توپ در مالکیت تیم خودی باشد تا وارد عمل شوند.

مثالها: اکثر مثالها قدیمی هستند چون در فوتبال روز مربیان نقشهای اینطوریه کمتری به بازیکنان خود میدهند اما اگر بخواهیم نام بازیکنانی با این سبک را ببریم باید به بازیکنانی مثل اوزیل و اسنایدر و… اشاره کرد.

هافبک های بازیساز پیشرفته (Advanced Playmaker)

این نوع از بازیکنان به شدت خلاق هستند و میتوانند در هر بازی چندین موقعیت جدی خلق کنند.

این نوع از هافبکها خود به دو بخش تقسیم میشود:

1: بازیساز پیشرفته تهاجمی

2: بازیساز پیشرفته پشتیبان

نوع تهاجمی بیشتر در پست AM استفاده میشود و معمولا به کناره ها مایل میشود و برای فولبک تیم مدافع مزاحمت ایجاد میکند چون با مانور دادن در کناره ها و حرکت کردن به وسط باعث میشوند فولبکها هرازگاهی وظیفه اصلی خودشان که مهار بازیکنان کناری تیم مهاجم است را فراموش کرده و به دنبال بازیساز بیفتند که نتیحه آن کم عرض تر شدن دفاع تیم حریف میشود.

از این نوع بازیکنان میتوان به دیبروینه اشاره کرد که بارها در مناطق کناری محوطه حریف خطرساز شده و با سانترها و پاس هایش باعث ایجاد موقعیت گلزنی برای هم تیمی هایش و البته گیزنی آنان شده است. از مثالهای دیگر میتوان به اریکسن ، خامس ورژن اورتون و کوتینیو و… اشاره کرد.

نوع دوم از بازیساز پیشرفته بیشتر مایل به مرکز(وسط) است و اغلب در پست CM قرار میگیرد و با دادن پاسهای در عمق به موقعیت سازی برای هم تیمی هایش میپردازد؛ فابرگاس مثال خوبی برای هافبک بازیساز از نوع پشتیبان است.

هافبکهای Advanced Playmaker معمولا در امور دفاعی از Playmakerها بهترن و دوندگی بیشتری دارند اما ضعف بیشتری دارند نسبت به شاترها یا Deep-Lying Playmakerها .

هافبک All-round (هافبکی برای تمامی نقوش)

برای این نوع از هافبکها نمیتوان نقش خیلی خاصی نام برد چون معمولا در تیمهایی با خط هافبک کم مهره و ضعیف دیده میشوند.

این بازیکنان معمولا تمامی وظایف سایر هافبکها را بر عهده دارند و هم موقعیت سازی کنند و هم دریبل بزنند و هم شوت و هم نبض بازی را بگیرند و…

معمولا در تیمهایی این مدل بازیکنان دیده میشوند که دارای خط هافبک ناقص یا ضعیفی هستند.

مثالها: پول پوگبای منچستر تا قبل از اضافه شدن برونو ، کواچیچ اینتر

هافبک Raumdeuter (بازرس فضا)

این بازیکنان از خلاقیت و سرعت و تکنیک بالایی برخوردار نیستند اما همیشه در بهترین فضاهای ممکن قرار میگیرند و با قرارگیری در این فضا ها به گلسازی و گلزنی میپردازند.

این بازیکنان در کارهای تیمی فوقالعاده هستند و میدانند کی و کجا سر جای قرار گیرند.

بهترین مثال ممکن برای این نوع از بازیکنان ، توماس مولر افسانه ای ست.

 هافبک Trequartista (بازیکن شماره 5/9 !)

بازیکنانی با این سبک را نمیتوان خیلی در قامت هافبک حساب کرد اما خب گفتن ویژگی های این نوع بازیکنان هم خالی از لطف نیست.

این بازیکنان معمولا در بخش کناری زمین قرار میگیرند و دائما در خال تلاش برای ایجاد موقعیت گلزنی به هر شکل ممکن هستند.

معمولا قابلیت عبور از بازیکنان مقابل خود را دارند و با توپ بیشتر به سمت مرکز(وسط) حرکت میکنند و به دنبال ایجاد موقعیت گلزنی هستند.

از نمونه های این سبک از بازیکنان میتوان به دیبالا و حتی اینسینیه اشاره کرد.

انواع هافبک میانی در فوتبال مدرن

درترکیب فوتبال مدرن سه نوع هافبک میانی , محبوب مربیان بزرگ هستند. در اکثر تاکتیکها و سیستم ها هافبکهای شماره 8 , 6و 10 از اهمیت زیادی برای مربیان برخوردارند.

بازیکن پست شماره 6هافبک دفاعی سنتی است. وظایف او تقریبا صرفا اقدامات دفاعی تیم است. بازیکن شماره 8وظایف تهاجمی بیشتری دارد. ممکن است بگوییم او 50درصد تفکر دفاعی و 50درصد تهاجمی دارد. می تواند به عنوان مثال یکی از دو هافبک میانی در سیستم 1-3-2-4باشد.

ما ممکن است از این هافبک به عنوان هافبک “باکس تا باکس” نام ببریم کسی که دامنه حرکتی او از محوطه جریمه خودی تا محوطه جریمه حریف ادامه دارد. او در همه مناطق فعال است بنابراین بایستی استقامت هوازی و توانایی بالایی برای مقابله با اقدامات تهاجمی و تدافعی داشته باشد.

سومین بازیکن هافبک میانی پست شماره 10است. او البته خلاق ترین بازیکن تیم است و وظیفه اصلی بازی سازی را به عهده دارد. او توانایی بالایی در دریبل و پخش توپ , پاسهای کلیدی در تیم را دارد. پست شماره 10در خیلی از سیستمها قرار دارد اما در ترکیب 4-2-3-1 از محبوبیت زیادی برخوردار است.

مورینیو از دو هافبک دفاعی شماره 6و 8 استفاده میکرد و جلوی آنها بازیکن پست شماره 10قرار میگیرد او خلاق ترین بازیکن مورینیو بود .
در این بخش میانه میدان را مورد بررسی قرار میدهیم.

بررسی هافبکها فقط در فاز تهاجمی:

برای ایجاد مدل بازی، یک مربی باید دقیقا اهمیت مرکز خط میانی را بداند. اگر تیمی میخواهد بازی خود را بر روی پاس های کوتاه متمرکز کند و همچنین میخواهد بازی صبورانه را در دستور کار خود قرار دهد , به بازیکنان متفاوتی نسبت به هافبکهای میانی که در تیمی با تاکید بر استراتژی ضد حمله و واکنشی بازی میکنند نیاز دارد. هافبکهای میانی نسبت به دیگر پست ها
نیاز با آگاهی محیطی بالاتر دارند و بایستی به خوبی بتوانند اطراف خود را اسکن نمایند و گزینه مناسب را انتخاب نمایند این اسکن شامل دید اطراف و همچنین دید قسمتهای دور از محل توپ است.

ما اغلب بازیکنانی را میبینیم که ظاهرا از حضور بازیکن مناسب برای پاس دادن در بخش دور ازتوپ و جلوی زمین بی اطلاع هستند. بنابراین به دلیل عدم آگاهی از پشت سر , توپ را به سمت منطقه شلوغ کنترل میکند. ادراک فضایی از اطراف یا اسکن اطراف فقط به زمانی که تیم بدون توپ است ختم نمی شود بلکه زمانیکه توپ را در اختیار داریم نیز اسکن اطراف بسیار مهم است زیرا بازیکنان پست 10وظیفه بخش پاس های کلیدی و تشخیص انتخاب بهترین پاس را به عهده دارند , آنها باید تمام اتفاقات بازی را رصد کنند.

الزامات فوتبال مدرن اجازه نمی دهد که بازیکن %100فقط روی کارهای دفاعی یا دفاع کردن متمرکز شود و یا فقط %100به اقدامات تهاجمی توجه نماید. البته بازیکنانی هستند که عمدتا بر روی دفاع و گرفتن سرعت حریف در حمله متمرکز میشوند , پوشش محدوده خود و پوشش محوطه جریمه به عهده آنهاست . اما آنها در بازی سازی هم نقش دارند . بنابر این نتیجه گیری کلی این است که همه بازیکنان در حمله و دفاع وظایفی دارند اما این وظایف نا همسان است.

برخی بیشتر به دفاع فکر میکنند و برخی بیشتر به حمله این براساس مسئولیتهایی است که مربی بر عهده آنها گذاشته است.

بازیکن شماره 6 مدرن

حضور بازیکن شماره 6در هنگام بازی سازی در نیمه خودی بسیار اهمیت دارد. بسته به نیازهای مربی , او میتواند عقب تر برود و تا بین مدافعین میانی حضور یابد و آنها را از هم جدا کند و یا میتواند جلوتر بماند و گزینه های ثابتی برای پاس های رو به جلوی تیم ایجاد نماید.

آنچه مهم است اینست که در هر صورت بازیکن پست شماره 6نزدیک به خط دفاعی باقی می مانند . و مطلب مهم دیگر اینست که هافبک دفاعی دیگر نباید دقیقا همانند هافبک پست 6 عمل کند و کار او را کپی نماید. اغلب بازیکنانی که در این پست بازی میکنند بسیار ساده پاس داده و حرکت میکنند و وظایف آنها از قبل برنامه ریزی شده است و معمول به نفرات کنار یا جلوتر از خود توپ را پاس میدهند و خیلی از خط دفاعی جدا نمیشوند.

آنها تعداد ضربه به توپ خود را محدود میکنند و معمولا بیشتر از دو یا سه ضربه به توپ نمی زنند. اگر چه ممکن است که این کار باعث شود جریان بازی به کندی به سمت جلو منتقل شود اما این مهم است که جلوی خط دفاعی بماند چرا که معمولا دراین زمان حداقل 6یا 7بازیکن جلوتر از توپ به سمت دروازه حریف قرار دارند.وقتی توپ جلوی هافبک دفاعی بازی میشود او وظیفه مهمی دارد , او باید گزینه اول پاس به عقب بازیکن صاحب توپ باشد تا به این صورت ایمنی بیشتری در حمله به وجود آید و اگر بازیکن صاحب توپ 8یا 10به مشکل برخورد بتواند توپ را عقب تر از خود به او بسپارد

بازیکن شماره 8 مدرن

بازیکن بعدی به اصطلاح “شماره “8است. ما در مورد تفاوت پست شماره 6و 8بیشتر صحبت میکنیم . اولین نکته مهم اینست که او برای بازی سازی همانند بازیکن پست شماره 6به دروازه خودی و مدافعین نزدیک نمیشود. اما مربی میتواند از هر دو بازیکن پس 6و 8بخواهد که هر بار یکی از آنها به دروازه خودی برای دریافت توپ نزدیک شود و اگر از او نخواهد که
این کار را انجام دهد , او نباید بازگردد. چرا که این کار باعث میشود حداقل یک بازیکن حریف را به سمت دروازه خودی بکشد.او باید جاگیری مناسبی داشته باشد تا گزینه پاس رو به جلوی مدافعین و یا بازیکن پست 6باشد , اگر این کار اتفاق بیفتد , تیم حرکت رو به جلو انجام داده است او همچنین در صورت دریافت توپ بایستی پاس رو به جلو ترجیحا به پست , 10بازیکن پشت مهاجم نوک.بدهد .

مرحله بعدی در حمله ساختن موقعیت گلزنی است. حضور هافبک میانی پست 8در جلوی زمین برای ساختن موقعیت گل الزامی است. در این مرحله از او خواسته می شود که در درجه اول به دنبال پاس های رو به جلو باشد. او همچنین میتواند به پاس ها بلند و حتی ضد حملات فکر کند اگر فضا داشته باشد و هم چنین هم تیمی هایش به خوبی در فضاهای خالی رو به جلو حرکت کرده باشند.

با این حال این بازیکن نبایستی ریسک زیادی انجام دهد او به ویژه نباید با توپ تا جایی که امکان دارد حریف را دریبل کند و مسافت زیادی را با توپ بدود. اما اگر چنین فضایی رو به جلو به او داده شود او میتواند به این فضا حرکت کند. او همچنین میتواند که به کناره ها برای کمک به بازیکنان کناری چه در دفاع و چه در حمله کمک کند . (البته در تمام این مدت پست شماره 6باید در مرکز زمین باقی بماند. بنابراین وظایف اصلی “بازیکن شماره “8پشتیبانی از سایر بازیکنان مهاجم و کمک به ایجاد برتری عددی نسبت به حریف و همچنین پاس های کلیدی و شوت از راه دور به دروازه حریف است.

بازیکن شماره 10 مدرن

سومین و آخرین نوع هافبک میانی به اصطلاح هافبک پست شماره 10است . او میتواند دامنه وظایف متفاوت و زیادی داشته باشد. مربیان میتوانند وظایف متفاوتی را برای او در نظر بگیرند.

معمولا مربیان آزادی عمل زیادی را به هافبک پست شماره 10میدهند . او بیشترین ریسک را با توپ انجام میدهد و همه انتخابهای تکنیکی و تاکتیکی را درحمله انجام میدهد.هافبک تهاجمی 10معمولا مامور خلق موقعیتهاست و به همین دلیل عمدتا در نیمه حریف بازی میکند.

او در آنجا پرسه میزند و به دنبال فضاهای خالی است در حالیکه هم تیمی های او برای بازی سازی در نیمه خودی حرکت میکنند. هر چه تیم به دروازه حریف نزدیک تر میشود نقش شماره 10پررنگ تر است.

بزرگترین امتیاز پست شماره 10خلاقیت او با توپ و استفاده از دریبل های غیر قابل پیش بینی و همچنین پاس های غیر قابل پیش بینی است او همچنین بایستی در نبردهای یک در مقابل یک به ویژه در محوطه جریمه حریف موفق باشد و همیشه به دنبال پاس های کلیدی بوده و سعی کند فرصتی برای گلزنی تیمش ایجاد نماید.

او به دلیل آزادی عملش میتواند جایش را با وینگر ها و یا مهاجم عوض کند . اما او نباید زمانی که آنها در آن فضا هستند آنجا برود. زیرا این امر پتانسیل حمله تیم را به میزان قابل توجهی کاهش میدهد.

پست‌های دفاعی

مدافعین نزدیک‌ترین بازیکنان به دروازه خودی هستند و وظیفه اصلی آن‌ها شرکت در دفاع است
این پست چند نوع مختلف دارد که البته تعدادی از آن‌ها در حال حاضر منسوخ‌شده‌اند و از آن‌ها استفاده نمی‌شود مدافعین به‌صورت زیر دسته‌بندی می‌شود

مدافعین میانی  Centre- back

این مدافعان همین‌طور از اسمشان معلوم هست در قسمت میانی زمین قرار می‌گیرد و مثلاً در سیستم‌های چهار دفاع آن دو مدافع وسط به‌عنوان مدافعان میانی کار می‌کنند.

آن‌ها را به‌صورت CB  نمایش می‌دهند و معمولاً پست‌های 4 و 5 را اشغال می‌کنند
این مدافعان باید فیزیک خوبی داشته باشند قدبلند باشند قدرت بازیخوانی خوبی داشته باشند بتوانند با موفقیت تکل بزنند و توپ حریف را بزنند و بتوانند پاس‌های بلند خوبی را ارسال کنند آن‌ها بعد از دروازه‌بان آخرین امید تیم برای گل نخوردن هستند
از مهم‌ترین مدافعان وسط حال حاضر فوتبال دنیا می‌توان به راموس فن دایک کیلینی اشاره کرد.

 مدافعین کناری

این مدافعین در کناره خط دفاعی قرار می‌گیرند و بر اساس سیستم تیم‌ها به دو صورت تقسیم می‌شوند.

فولبک ها (Full- back)

بیشتر در سیستم‌های دفاعی 4 دفاعی استفاده می‌شوند و بر اساس محل قرارگیری در زمین بر اساس چپ یا راست بودن به‌صورت LB یا RB  نشان داده می‌شوند.
نسبت به مدافعین وسطی فیزیک کوچک‌تری دارند سرعت مناسبی دارند و وظیفه اصلی آن‌ها مهار وینگر های حریف است در حمله هم باید با وینگر های خودی همکاری کنند. نوعی از فولبک هم وجود دارد که به آن فولبک کاذب گفته می شود که در این مقاله در مورد آن نوشتیم

وینگ بک ها (Wing- back):

  وینگ بک ها عمدتاً جلوتر از فولبک ها قرار گیرند و بیشتر در سیستم‌های 3 دفاعی استفاده می‌شوند و به‌صورت یا LWB یا RWB  نشان داده می‌شوند.

که نسبت به فولبک ها وظایف هجومی بیشتری دارند که در سیستم‌های 3 دفاعی جزئی از خط هافبک هستند و در سیستم‌های 5 دفاعی دو مدافع کناری هستند که وظایف دفاعی کمی دارند
بیشتر تیم‌هایی که با وینگ بک بازی می‌کنند دیگر بازیکنی به‌عنوان  یا وینگر ندارند و از همین وینگ بک ها به‌جای آن‌ها استفاده می‌کنند البته این امر می‌طلبد که این بازیکنان استقامت خوبی داشته باشند
از بهترین مدافعین کناری می‌توان به زانتی دنی آلوز فیلیپ لام و در حال حاضر از اشرف حکیمی رابتسون کارل واکر اشاره کرد

نقش و وظیفه دفاع کناری در فوتبال مدرن

امروزه تمام بازیکنان باید در ساخت دفاع و حمله تیمی مشارکت داشته باشند ، احساس مسئولیت کنند و از همه مهمتر ، هماهنگ باشند. این هماهنگی باعث می شود که فاصله مناسب بین خطوط سه گانه (خط دفاع ، هافبک و مهاجم) حفظ شود. مدافعین نقش بسزایی در ایجاد این هماهنگی ایفا می کنند ، زیرا وسعت دید بالاتری نسبت به سایر خطوط دارند و بهتر می توانند ارتباط برقرار کنند.

مدافعین کناری به سه دسته تقسیم می شوند :

• مدافعین کناری ایستا
• مدافعین کناری توپ محور
• مدافعین کناری پیش رونده

مدافعین کناری ایستا

درچند دهه اخیر مربیان تیم هایی که از قدرت پایین تری برخوردار هستند ، معمولا4یا5 مدافع را در زمین خود حفظ می کنند و از این طریق ابتدا سعی می کنند شرایط بازی را تحلیل کنند و با دفع توپ به زمین حریف، اجازه حمل توپ کمتری را به مدافعین تیم بدهند.معمولا این نوع از مدافعین کناری از تکنیک فردی پایینی برخوردار هستند اما جنگندی بالایی دارند.

مدافعین کناری توپ محور

این نوع مدافعین معمولا نسبت به موقعیت توپ ، امکان جابجایی و ترک پست خود را دارند و همچنین با استفاده از ارتباط و هماهنگی با مدافع میانی سمت خود،اجازه نفوذ به زمین حریف را نیز پیدا می کنند.در هنگام نفوذ هر یک از بازیکنان کناری(در سیستم 4 دفاعی)معمولا خط دفاعی جابجا می شود و عمق دفاع را بصورت 3 نفری پوشش می دهند. نفوذ مدافع کناری بر مبنای اصل برتر عددی در حمله اتفاق می افتد.

مدافعین کناری پیش رونده

در فوتبال مدرن ، تیم ها باید در هر پست از تا بتوانند به اهداف کلی تیم دست یابند. این نوع مدافعین باید از آمادگی جسمانی و مخصوصا سرعت بالایی برخوردار باشند.

سوویپر

این مدافعین در حال حاضر زیاد استفاده نمی‌شود و تقریباً این پست منسوخ‌شده است این مدافعین پشت مدافعین قرار می‌گرفتند و وظیفه پاک‌سازی و پوشش پشت سر مدافعین را داشتند.

لیبرو

مدافعینی باقدرت حفظ توپ و تکنیک خیلی خوب قدرت پاسوری بالا که با پاس‌های بلند موقعیت‌سازی کنند و قدرت بازی‌سازی بالایی داشته باشند . البته این پست در حال حاضر منسوخ‌شده‌اند و تیم‌ها ترجیح می‌دهند این کار را بیشتر هافبک‌های دفاعی استفاده می‌کنند

دروازه‌بان

دروازه‌بان یکی از ویژه ترین پستهای فوتبال است از مهمترین ویژگی های این پست می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• دفاعی ترین پست در فوتبال است.
• کار اصلی متوقف کردن ضربات و شوتهای بازیکنان حریف است.
• دروازه‌بان دفاع را سازماندهی می کند و از عقب بازی می سازد.
• دستکش می پوشد و پیراهن رنگی متفاوت از هم تیمی ها می پوشد
• تنها بازیکنی است که می تواند از دست خود استفاده کند البته این ویژگی فقط در محوطه 18 قدمی خود وجود دارد

دروازه‌بان‌ها در حال حاضر دو نوع هستند دروازه‌بان‌های کلاسیک دروازه‌بان سویپر

دروازه‌بان‌های کلاسیک

دروازه بانهای کلاسیک دروازه بانهایی هستند که فقط در محوطه جریمه فعالیت می کنند و از آن محوطه خارج نمی شوند.

از این دروازه بانها می توان دخیا کاسیاس و بوفون را نام برد

دروازه‌بان سویپر

نبود بازیکن سویپر و جلو رفتن خط دفاعی تیم‌ها باعث ایجاد یک فضای خالی پست سر تیم می‌شود که دروازه‌بان‌های سویپر وظیفه پوشش این منطقه را بر عهده‌دارند این دروازه‌بان‌ها باید بازی با توپ و قدرت بازی‌سازی خوبی داشته باشند
نویر بهترین نمونه این‌گونه دروازه‌بان‌ها است.

نتیجه گیری

در این مقاله سعی کردیم با معرفی پستهای فوتبال به شما در درک فوتبال نوین کمک کنیم. اگر سئوالی در مورد انواع پستهای فوتبال داشتید حتما در کامنت ها با ما درمیان بگذارید تا متخصصان ما در عنوان سئوالات متدوال پاسخگوی شما باشند ممنون از توجه شما

سئوالات متداول: